Promovim: "Emra qe nuk harrohen" Vellimi I e II, Tirane 1996

Kujtim i përbashkët

Promovim i përbashkët i vëllimeve I e II të monografisë “EMRA QË NUK HARROHEN – ARSIMTARËT VETERANË (1941 – 1951) dhe Arsimi Shqip në Kosovë”, në Tiranë më 01.11.1996

Ky promovim u mbajt me iniciativën e Zyrës së Republikës së Kosovës në Tiranë dhe në organizim të Shoqatës Atdhetare Politike “Kosova”, në Muzeun Historik Kombëtar në Tiranë.

Promovimin e hapi z.Murat Gjonbalaj, kryetar i SHAP “Kosova”. Me referate u paraqitën: Prof.dr.Shefik Osmani, Prof.docent Qemal Mandia dhe Prof.Gani Demiri-Ratkoceri, ndërsa në diskutim morën pjesë: Prof.dr.Musa Kraja, Zeqir Muçolli dhe Mujë Berisha. Më në fund edhe autori u falënderua dhe u përgjigj në shumë pyetje të pjesëmarrësve.

FOTO ALBUMI
Më poshtë mund të shihni foto nga promovimi.
Për të parë albumin, ju duhet FLASH PLAYER


--------------------

Prof.dr.Shefik Osmani:
“… Me këtë vepër, mësuesi, drejtori i shkollës, inspektori i arsimit, luftëtari, sekretari i përgjithshëm i Shoqatës së Veteranëve të Arsimit (të Kosovës), autori i disa veprave, na jep një material të pasur për historinë e zhvillimit të arsimit shqip në Kosovë (9141 – 1951)… Të një mijë faqet e dy vëllimeve të autorit tonë, janë plot burime të dhënash që e fajësojnë OZN-ën dhe UDB-ën për gjenocidin që ushtroi kundër armatës së arsimtarëve shqiptarë, kundër inteligjencies kosovare, kundër kulturës shqiptare… Materiali i paraqitur nga z.Tahir Berisha, dëshmon për një punë me përkushtim. Me një durim të admirueshëm, ai grumbulloi foto të panumërta individuale e kolektive, faksimile të rëndësishme, riprodhoi dokumente me vlera historike, përgaditi pasqyra e lista arsimtarësh, që kanë rëndësi për ata që do të shkruajnë historinë e zhvillimit të arsimit në ato rajone. Ai bredhi si bleta për të vjelur dëshmi gojore, nuk u kursye të shfletojë gazeta, revista e libra, të hap dosje të pluhërosura nga dollapet arkivore, duke i bërë të dhënat e grumbulluara të flasin me gojën e dëshmitarit të vërtetë. Ai vërtetë i gjeti të mbyllura dyert e këtyre institucioneve, të bllokuara fondet e bibliotekave, të dëmtuara ose të asgjësuara dokumentet arkivore, por sa më të kyqura gjindeshin këto dyer, sa më tepër fonde revistash gjendeshin të bllokuara, sa më të pranishme bëheshin kërcënimet, rreziqet dhe masat represive, aq më tepër shtohej, aq më shumë rritje këmbëngulja e autorit për të zbuluar të dhëna të reja për të pasuruar veprën e tij, për të zgjeruar dokumentacionin, fototekën etj… Dy vëllimet e T.Berishës përshkruhen nga patosi për heroizmin e këtyre mësuesve misionarë, për besnikërinë dhe vetëmohimin e tyre për shkollën dhe nxënësit e tyre, për qëndresën dhe stoicizmin e tyre ndaj vuajtjeve, ndaj ndjekjeve të policisë, ndaj të papriturave që kanoseshin nga pushtuesit. Prandaj, kjo vepër është një kontribut i madh, një nismë për një vepër më komplete për historinë e arsimit në Kosovë.”

Prof.doc.Qemal Mandia (Gjatë LDB shërbeu si mësues në Kosovë”:
“… Si veteran i arsimit mund të them se vepra e Prof.Tahir Berishës është shkruar me dashuri e durim hulumtues, sa më mallëngjeu. Besoj se këtë ndjenjë do ta provojë kushdo që e lexon e që ka punuar në arsim (dhe i rodhën lotët gjatë leximit-TB)… Vepra e z.Berishës është rezultat i një pune të madhe të vështirë e të guximshme për nga grumbullimi e hulumtimi i dokumenteve. Është e pasur për vlerat që paraqet… Ajo është një kontribut i rëndësishëm për historinë e plotë të shkollës e të arsimit tonë kombëtar…”

Gani Demiri – Ratkoceri:
“… Vepra e z.Tahir Berishës ka një rëndësi të madhe e të veçantë, sepse është vepra e parë që shtjellon kontributin e madh që kanë dhënë arsimtarët shqiptarë për zhvillimin e arsimit dhe të kulturës në Kosovë e në trevat e tjera etnike shqiptare jashtë kufijve shtetëror të Shqipërisë… Kjo vepër madhore në rreth 1100 faqe në dy vëllime, hedh dritë mbi punën e palodhur të mësuesve të nderuar shqiptarë të viteve 1941 – 1951, për zhvillimin e arsimit e të kulturës kombëtare shqiptare në Kosovë e vise të tjera etnike shqiptare të mbetura nën regjimet e ish-Jugosllavisë… Lexuesi ndjen krenari e kënaqësi të papërshkruar kur e shfleton këtë libër e lexon për veprimtarinë e (2032) veteranëve të arsimit, të cilët parakalojnë para tij si në paradë ushtarake, kur rendohen para tij portrete e biografi me përpjekjet e punën e një armate mësuesish – edukatorësh të shumë brezave të popullit tonë. Këta veteranë meritojnë respekt e dashuri. Veç këtyre, lexuesin e rremben edhe kurreshtja që të dijë për punën, sakrificat, ku lindën, ku mësuan, ku punuan, sepse të tilla kanë qenë kushtet dhe rrethanat, në të cilat punuan…”

Prof.dr.Musa Kraja:
“… I nderuari z.Berisha, Ju keni bërë një punë shumë të vlertë, duke çarë me plot sukses në letërsinë dokumentare pedagogjike, duke vlerësuar më të thjeshtët e më të mëdhenjtë njerëz – mësuesit… Ju ishit vetë mësues e Kryemësues me shkronjë të madhe. Ju i njohët dhe i kuptuat e i ndjetë ata, prandaj u ulët e hulumtuat, kërkuat e kërkuat gjithandej, seleksionuat pa paragjykime krahinore, fetare e ideologjike, por u nisët nga MËSUESIT E SHKOLLËS SHQIPE. Prandaj, vepra Juaj është pritur dhe pritet mirë, si mirënjohje e thellë për kolegët tanë. Si i thonë një fjale “Trimi e do trimin”, “Fisniku e do fisnikun”, “Mësuesi i vërtetë e do mësuesin”… Prandaj, vepra Juaj flet edhe me ne, mësuesit e studjuesit shqiptarë të këtej kufirit, e na flet konkretisht se është letërsi dokumentare pedagogjike, fushë në të cilën po krijoni emrin Tuaj të nderuar…”
--------------------

MËSUESVE VETERANË

Erdhën bashkë me shkronjat
Dhe dashurinë në zemër,
Nga Shqipëria Mëmë
N’Kosovën – Bijë trime,
Në votrën e vëllait
Plot kalamaj t’uritur
Për dije sa për bukën.

Dhe na i hapën shkollat,
Dhe na e ndritën mendjen,
Dhe na e shtuan shpresën,
Me shkronjat fanar drite,
Me shkronjat arbdhetare,
Dhe na e shtuan rritën
Nga pjerrët – vertikale.

Ne për jetë borxh ua kemi
Një falënderim dhe zotim:
S’do t’i harrojmë prore
Këta të arsimit pishtarë,
Këto statuja – përmendore
Dhe hapin s’do ta ndalim
Deri në fitore

Mujë Berisha
Tiranë, 1.XI.1996
--------------------

Intervistë