Promovim: "Emra qe nuk harrohen" III, Prishtine 2005

Kujtim i përbashkët në oborrin e Institutit Albanologjik në Prishtinë

Promovimi i vëllimit III të Monografisë së Tahir Z.Berishës “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941 – 1951)”, në Prishtinë më 6.08.2005

Promovimin e organizoi Shoqata e Veteranëve të Arsimit të Kosovës në lokalet e Institutit Albanologjik të Prishtinës nën kryesinë e Dr.Mehmet Halimit. Në mungesë të Prof.dr.Pajazit Nushit (që gjendej në udhëtim zyrtar), referatin e tij e lexoi Vehap Shita, kritik letrar. Ndërkaq, për veprimtarinë dhe kontributin e përgjithshëm të autorit me rastin e 77-vjetorit të lindjes së tij, foli zoti Mehmet Gjevori, kryetar nderi i Shoqatës së Veteranëve të Arsimit të Kosovës. Në diskutimin e gjerë morën pjesë: Dr Sabit Uka, Mr.Shefki Stublla, Prof.dr.Musa Limani, Rabit Rexhepi, Selim Musliu, Zenun Rexhepi, Feta Dema, Zeqir Muçolli dhe Zejnullah Jakupi.

Në fund e mori fjalën edhe autori, i cili falënderoi organizatorët dhe të pranishëmve u dhuroi nga një ekzemplar të librit. Puna vazhdoi edhe gjatë koktelit, ku u shkëmbyen shumë mendime, anekdota e barcoleta të ndryshme.

Me këto tre vëllime në mbi 1600 faqe u përfshinë rreth tre mijë portrete e biografi të mësuesve të parë që iu vunë themelet e forta shkollave të para shqipe në Kosovë dhe në viset tjera shqiptare.

FOTO ALBUMI
Më poshtë mund të shihni foto nga promovimi.
Për të parë albumin, ju duhet FLASH PLAYER



--------------------
Dr Mehmet Halimi:
“… Ne sot jemi mbledhur këtu për ta promovuar edhe vëllimin III të veprës së Tahir Z.Berishës, “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941-1951)”. Si mësues i zellshëm, drejtor shkolle, inspektor dhe kryeinspektor shumëvjeçar i arsimit të Kosovës, Tahir Berisha, pas daljes në pension, ka shkruar disa vepra të rëndësishme, duke i dhënë një kontribut të çmueshëm arsimit tonë kombëtar, i cili, siç ka thënë Hasan Prishtina “është shpirti i popullit”.


Prof.dr.Pajazit Nushi (lexuar nga V.Shita):
VEPËR E RËNDËSISHME ME VLERA PEDAGOGJIKE DHE HISTORIKO – POLITIKOLOGJIKE
“… Përmbajtja e tre librave të Tahir Z.Berishës me të njejtin titull “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941 – 1951) dhe arsimi shqip në Kosovë”, e shtjelluar në rreth dy mijë faqe me të dhëna biografike dhe me cilësimin e veprimtarisë së secilit, është një dokumentacion i shkëlqyer i personelit arsimor të shkollës shqipe në Kosovë, e gjenezës së saj dhe aq më tepër i sakrificës së pashoqe të këtyre burrave kaq të vyeshëm dhe patriotë. Të gjithë këta mësues së bashku, me veprimtarinë e tyre të palodhshme i kanë vënë themele të forta shkollës shqipe në Kosovë dhe jo vetëm në Kosovë. Këta, dhe më vonë nxënësit e tyre, hapën shkolla fillore dhe të mesme në trevat shqiptare në Mal të Zi, në Luginë të Preshevës dhe në Maqedoni, sikurse edhe në diasporën shqiptare. Biografitë e mijëra mësuesve të botuara në këto libra, tregojnë se këta kanë qenë të ardhur nga të gjitha trevat shqiptare. Ndërmjet tyre, vend të spikatur kishin mësuesit e ardhur nga Shqipëria, nga të gjitha prefekturat dhe nënprefekturat e Shqipërisë, prej Kurveleshit e Devollit, deri në Bajram Curr e Tropojë, prej Sarandës e bregdetit të saj, deri në viset malore të Pukës e të Malësisë së Madhe, prej qyteteve dhe vendeve urbane, deri te skutat më të largëta të vendeve rurale të Shqipërisë së Mesme… Brenda dekadës 1941 – 1951, në fshatrat dhe qytezat e varfëra të Kosovës, pa traditë të shkollimit dhe me popullësi prej rreth 90 për qind analfabetësh, në saje të punës së palodhshme dhe të mundimshme të veteranëve të arsimit me djersën, por edhe me gjakun e tyre, u krijuan kushtet normale për shkollën shqipe, e cila u bë qendër e rrezatimit të kulturës dhe të qytetërimit të mjedisit të prapambetur të Kosovës së pushtuar… Zotëri Tahir Berisha dhe bashkëpunëtorët e tij kanë bërë një punë kolosale që ka dhe do të ketë vlera të rëndësishme pedagogjike, historike etj. Në përmbajtjen e veprave të tij, përçohet ideja bazë e autorit: të ndriçojë rrugën dhe faktorët e zhvillimit të shkollës shqipe, ku vendin më të rëndësishëm i ka dhënë personelit arsimor. Prandaj, të gjithë ne jemi mirënjohës Tahir Berishës për këtë angazhim të rëndësishëm dhe kaq frytdhënës. Me frytin e këtij angazhimi dhe me botimin e veprave të tjera të përmendura, shënohet faza më e rëndësishme e zhvillimit të shkollës shqipe...”

Mehmet Gjevori:
MËSUES I POPULLIT
“Zonja dhe zotërinj,
Dashamirë të arsimit dhe të kulturës kombëtare,

Më lejoni sot që të shpreh kënaqësinë time që po marr pjesë në promovimin e vëllimit III të veprës “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941 – 1951)” dhe në përvjetorin e 77-të të lindjes së autorit, Tahir Z.Berisha.

Si recensues i të tri vëllimeve të kësaj vepre shumë të vlershme, kam folur për rëndësinë dhe vlerat dokumentare të tyre si leksikon i parë i arsimtarëve shqiptarë në tërë hapsirën shqiptare. Prandaj, në këtë rast do të përqëndrohem më tepër rreth aktivitetit dhe kontributit të autorit dhe meritat e tija të veçanta si mësues, drejtor shkolle, udhëheqës i Entit Arsimor-Pedagogjik, inspektor e kryeinspektor shumëvjeçar i arsimit të Kosovës, iniciator për themelimin e Shoqatës së Veteranëve të Arsimit të Kosovës dhe të Manifestimit Unikal “Takimet e veteranëve të arsimit” që u mbajtën për çdo vit në Kosovë gjatë periudhës 1982 – 1997.

Tahir Z.Berishën e njoha për herë të parë në vitin shkollor 1945/46 pra, para 60 vjetësh si mësues të ri në moshën 17 vjeçare në fshatin e largët Zarbincë të Bujanocit afër Vranjës.

Si inspektor i arsimit për shkollat shqipe të Kosovës, kam praktikuar që t’i vizitoj të gjitha shkollat në terren, e sidomos në ato vende më të largëta kur dëgjoja për punën e mirë të ndonjë mësuesi të ri. Njëri ndër ta në atë kohë ishte edhe Tahir Z.Berisha, mësues i parë në atë fshat. Prandaj, e vizitova këtë mësues në Zarbincë dhe mbeta shumë i kënaqur me rezultatet e punës së tij në shkollë dhe autoritetin dhe dashurinë që gëzonte në popull dhe te nxënësit e prindërit e tyre. Kjo, atëherë më nxiti që ta shkruaj një reportazh me titull “Mësuesi i popullit”, që më vonë u botua në revistën “Jeta e re”. Si mësues i dalluar me propozimin tonë, ai u transferua pastaj prej këtij fshati të largët në Prishtinë, ku një kohë punoi edhe si bashkëpunëtor dhe redaktor i fletushkës së parë për fëmijë në gjuhën shqipe “Gazeta e pionierëve”.

Krahas punës në procesin edukativo – mësimor, Tahir Berisha, u mor gjithmonë edhe me krijimtari letrare e publicistike. Gjatë kohës së regjimit të Rankoviqit, një kohë u përjashtua nga procesi mësimor si i “papërshtatshëm politikisht”, por pas rënies së tij u kthye prapë në arsim, ku dha një kontribut të madh edhe si autor i disa veprave si: “Trojet që nuk shuhen”, 1993; “Emrat që nuk harrohen – Arsimtarët Veteranë (1941 – 1951)” me tri vëllime, ku u përfshinë portretet dhe biografitë e rreth dy – tre mijë mësuesve të parë që i hapën shkollat e para në gjuhën shqipe dhe “Rrëfime në vetën e parë”, Prishtinë 1998 etj.

Gjatë luftës së fundit në Kosovë, si shumë shqiptarë të tjerë, edhe Tahir Berisha u detyrua që të emigrojë në Turqi dhe në Angli, ku gjendet edhe sot përkohësisht, por edhe atje nuk pushoi së punuari. Kështu, b.f. në Londër në vitin 2001 botoi veprën “Shënime dhe ecejake të një refugjati nga Kosova” dhe u përfaqësua në Antologjinë e krijuesve shqiptarë në Angli me titull “Lërmeni pak atdhe”, Tiranë 2004. Madje, në Londër e përfundoi edhe vëllimin e III të veprës, të cilën po e promovojmë sot. Në bashkëpunim me ish-nxënësit e vet Hamza Halabakun dhe Çerkin Bytyçin, ai e përgaditi edhe librin për arsimtarët shqiptarë të mësimit plotësues në diasporë, i cili pritet që të shoh së shpejti dritën e botimit.

Rastisi që Tahir Berisha të më zëvendësojë mua në detyrën e inspektorit krahinor të arsimit në Kosovë, ku e vazhduam bashkëpunimin, i cili u thellua dhe u shpeshtua edhe më tepër kur që të dy dolëm në pension dhe u bëmë veteranë, unë kryetar i Shoqatës së Veteranëve të Arsimit të Kosovës, kurse Tahiri sekretar i përgjithshëm i saj. Së bashku e vizituam edhe Shqipërinë, ku Shoqata “Normalisti” e veteranëve të arsimit të Shqipërisë në Elbasan, na priti miqësisht dhe përzemërsisht, duke na i promovuar veprat tona më të reja.

Bashkëpunimi dhe korrespondenca ime me Tahir Z.Berishën vazhdon edhe sot në këtë moshë të thyer. Prandaj, duke përfunduar, Tahir Berishës ia uroj 77-vjetorin e lindjes dhe i dëshiroj shëndet të mirë, por edhe suksese të tjera në punë në dobi të arsimit tonë kombëtar.”

Zejnullah Jakupi:
“… Në emër të Kryesisë së Shoqatës së Veteranëve të Arsimit të Kosovës, e përgëzoj Tahir Berishën për këtë vepër të rëndësishme dhe ia uroj 77-vjetorin e lindjes me dëshirë që të na dhurojë edhe vepra të tjera!”






Dr.Sabit Uka:
KY TANI MË NUK PO NDALET!
“… Unë pata filluar të shkruaj pak më heret. Duke parë aftësitë dhe prirjet për të shkruar të Tahir Berishës, e pata pyetur pse nuk po shkruan edhe ai. M’u përgjegjë se do t’ia fillojë të shkruaj dhe vërtet, pas daljes në pension, filloi të shkruaj. Kështu, në vitin 1993 e botoi veprën e parë “Trojet që nuk shuhen” (me shënime nga vendlindja dhe Anamorava). Një vit më vonë, më 1994, vëllimin I të Monografisë “Emra që nuk harrohen…”, në vitin 1996 edhe vëllimin II, kurse sivjet edhe vëllimin III dhe më nuk po ndalet! Prandaj, sot në 77 vjetorin e lindjes së tij, i dëshiroj shëndet e jetë të gjatë me dëshirë që të promovojë edhe vepra të tjera…”

Mr.Shefki Stublla:
NUK E DI, A NDIKUAN BLETËT NË TE, A PO KY NË BLETËT?
“… Me Tahir Berishën jam njohur gjatë punës në arsim, por shumë ma mirë e njoha kur fillova t’ia lexoj veprat. Kam menduar shpeshherë: A thua bletët kanë ndikuar në punën e tij të palodhshme, apo ky, si bletar, ka ndikua tek bletët, të cilat gjithmonë i mbledhnin shumë mjaltë? Edhe ky si bletët, lule me lule, ka mbledhur nektarin më të mirë në arsim që janë mësuesit veteranë… Prandaj, ia uroj 77 vjetorin e lindjes dhe i uroj shëndet e jetë të gjatë në të mirë të arsimit tonë kombëtar!”

Dr.Musa Limani:
SKENDERBEU NË VEND TË RANKOVIQIT!
“… Parafolësit i dhanë vlerësimet e veta për veprat e z.Tahir Berishës. Unë me këtë rast po e përmendi vetëm një rast të trimërisë së tij. Si nxënës i Shkollës së Mesme Ekonomike në Gjilan, ku ky ishte drejtor, në vitin 1962, e pata vizatuar portretin e Skenderbeut për kabinetin e historisë. Kurrë në jetën time nuk kam qenë më i lumtur. Prandaj shkova në zyrën e tij dhe i tregova se po më mungon korniza e nuk kam të holla për ta blerë. Ai më tha: “Të lumshin duart! Shumë bukur e paske vizatuar!” dhe e thirri kurierin e i tha që ta marr në podrum njërën nga fotografitë e Rankoviqit. Në prezencën time dhe të kuririt e hoqi fotografinë e Rankoviqit dhe kuriri e vuri vizatimin e Skenderbeut. Këtë më vonë e hetuan organet e sigurimit dhe drejtorit e arsimtarit të historisë u solli shumë telashe, por Tahir Berisha kurrë nuk u frigua…”

Rabit Rexhepi:
MIK I SINQERTË DHE INTELEKTUAL I PRIRUR VETËM PËR PUNË E VEPRA TË MIRA
“… Me Tahirin jam shoqëruar që nga viti 1960, kur isha përgjegjës i arsimit në Gjilan e ai drejtor i Shkollës Ekonomike. Që nga kontaktet e para me të, e pash se kisha të bëj me një shok të mirë, mik të sinqertë dhe intelektual të mirëfilltë të prirur vetëm për punë të mira dhe të dobishme kombëtare e shoqërore. Do herë tek ne historia dhe e kaluara kombëtare mësohej vetëm nëpër oda. Mirëpo, për një kohë të shkurtër populli ynë, në krahasim me popujt tjerë, bëri disa hapa të mëdhenjë dhe i zuri të tjerët. Në këtë drejtim, rol të madh luajtën pikërisht arsimtarët, emrat e të cilëve Tahir Berisha i shkëputi nga harresa. Tre vëllimet e kësaj monografije “Emra që nuk harrohen…” dhe veprat e tjera të Tahir Berishës, kanë vlerë të madhe dokumentare e pedagogjike. Prandaj, atij i dëshiroj suksese edhe më të mëdha në këtë drejtim, dhe ia uroj “dyzetvjetorin” e lindjes!”

Selim Musliu:
TAHIRI EDHE GJATË PUSHIMEVE PUNOI DHE I NDIHMOI ARSIMIMIT TË POPULLIT
“… Jam bashkëvendas i Tahir Berishës dhe punën e tij të palodhshme e kam përcjellur që nga fillimi. Për vlera praktike e dokumentare të veprave të tija, folën të tjerët ma me kompetencë, por unë dua të theksoj se Tahiri si mësues dhe përgjegjës i arsimit në Viti, i ka ndihmuar shumë arsimit e kulturës në komunën tonë. Madje më kujtohet se edhe atëherë kur për shkaqe shëndetësore një kohë ka qëndrua në vendlindje, u ka ndihmua nxënësve të Sh.F. të Sadovinës së Jerlive në përgaditjen e pjesëve teatrale që shfaqeshin edhe në Goshicë e fshatra të tjera…”

Zenun Rexhepi:
TRIMI I MIRË ME SHOKË SHUMË
“…Grumbullimit të materialeve për tre vëllimet e kësaj monografije, Tahir Berisha i ka hyrë në kohët më të vështira “kur nuk dinim se ku e kemi kokën dhe nëse na zë nata, ku do të na çelë dita”. Mirëpo, siç thuhet, trimi i mirë me shumë shokë. Kështu, pra, Tahirit në këtë punë të rëndësishme i kanë ndihmuar shumë shokët e kolegët si Xhafer Kabashi, Ahmet Pere etj. Me këtë veprën e fundit, është përmbyllur periudha më e rëndësishme e arsimit kosovar (1941 – 1951). Por, për ta vazhduar punën në këtë drejtim, ka nevojë që të formohet Instituti Pedagogjik, sepse këtë punë duhet ta vazhdojë një ekip ekspertësh, e jo një individ. Si redaktor i këtij vëllimi edhe unë i kam ndihmuar autorit që kjo vepër sa më shpejt të dal nga shtypi. Prandaj, ka mund të na përvjedhet edhe ndonjë gabim teknik, por, besoj se, kjo nuk ia humb vlerën këtij libri kaq të rëndësishëm…”

Demë Fetaj:
KËTË VEPËR DUHET TA KETË ÇDO SHKOLLË
“… E përgëzoj Tahir Berishën për këtë vepër të rëndësishme dhe propozoj që Shoqata e Veteranëve të Arsimit të Kosovës t’i drejtohet me shkresë Ministrisë së Arsimit që çdo shkollë t’i ketë këto tri vëllime të këtij leksikoni unikal në mënyrë që kur të mbahen përvjetorët e emrave që i mbajnë shkollat e caktuara t’i shfrytëzojnë biografitë dhe portretet e tyre me shënimet konkrete që gjenden në to…”



Zeqir Muçolli:
TAHIR BERISHA E KA DHËNË MAKSIMUMIN SI MËSUES, DREJTOR SHKOLLE, INSPEKTOR I ARSIMIT DHE PUBLICIST
“… Tahir Berishën dhe punën e tij me përkushtim e njoh shumë mirë pasi që gati 15 vjet kemi punuar në një zyrë. Tahiri, si mësues, drejtor, inspektor, kryeinspektor dhe publicist, e ka dhënë maksimumin e vet. E përshëndes dhe e përgëzoj për idenë e qëlluar që veprën ta titulloje “Emra që nuk harrohen…” që konsiderohen si përmendore të përhershme. Mehmet Gjevori me veprën e vet “Shënime dhe kujtime” dhe Tahir Berisha me “Emra që nuk harrohen…”, duhet të merren si shembull se si duhet të punohet e t’i kontribuohet arsimit dhe edukimit të brezave të rinj. Prandaj, Tahir Berishës i dëshiroj suksese në punën e ardhshme dhe ia uroj 77-vjetorin e lindjes.”

Hamza Halabaku:
ATY KU HAPET NJË SHKOLLË, MBYLLET NJË BURG
“Si bashkëpunëtor i Pleqësisë së Arsimit të Kosovës kam pasur mundësi që disa vjet të punoj me Tahir Berishën. Ai si kryeinspektor i Arsimit për Kosovë, shpeshherë më ka angazhuar edhe mua në komisionin për verifikimin e kushteve për hapjen e shkollave. Tahiri në zbatimin e dispozitave ligjore ka qenë shumë i përpikët dhe konseguent dhe gjatë ushtrimit 15-vjeçar të kësaj detyre, nuk i është anuluar gati asnjë aktvendim nga organet kompetente. Madje, për punën e tij të mirë dhe të suksesshme, është dekoruar me medaljen më të lartë Urdhërin e punës me kurorë të artë. Megjithatë, nga disa individë byrokratë dhe shovenistë, edhe është kritikuar nganjëherë pas shpindës për gjoja lejimin dhe rekomandimin e hapjes së klasëve the shkollave edhe në fshatrat më të largëta, siç ishte rasti me shkollën e Hogoshtit, Ivajës, Mushnikovës etj. Më kujtohet kur një herë duke u kthye nga terreni i pata thënë: “Kam frigë se mos do të na bëjnë vërejtje pse po hapim shkolla shqipe edhe në fshatrat më të largëta!”. Mirëpo, Tahiri ishte gjithmonë konseguent dhe i vendosur për atë që bënte dhe përherë dilte fitues në dialogjet me ministrin e atëhershëm serb të arsimit dhe në polemikat që zhvilloheshin në shtypin e përditshëm në gjuhën shqipe dhe serbokroate. Ai më shikoi duke buzëqeshur lehtë dhe më tha: “Mok ke frigë o Hamza i dashur! Unë deri më tash nuk kam dëgjuar e as lexuar që dikush të ketë bërë keq pse ka hapur shkolla. Përkundrazi thuhet se “Aty ku hapet një shkollë, mbyllet një burg!”

Falënderimi i autorit Tahir Z.Berisha:
UNË TASH, PAS KRYERJES SË TË TRE VËLLIMEVE, PO E NDIEJ NJË LEHTËSI DHE KËNAQËSI SI AI UDHËTARI KUR ARRIN NË MAJE TË KODRËS
“Duke i dëgjuar gjithë këto lavdërata, një moment gadi harrova se për kënd është fjala. Ju falëmnderit! Unë tani po e ndiej veten sikur ai udhëtari që me mund të madh ngjitet kodrës përpjet dhe kur arrin në maje, e ndien një shlodhje dhe kënaqësi. Është e vërtetë se unë kësaj punë i kam hyrë në kohën më të vështirë kur ishin mbyllur të gjitha institucionet kulturore e shkencore (bibliotekat, muzetë etj.) dhe kur shqiptarët ishin dëbuar me dhunë nga objektet shkollore dhe entet tjera edukative. Mirëpo, në saje të miqëve, kolegëve, bashkëpunëtorëve dhe punës këmbëngulëse, arritëm se bashku që të grumbullojmë shënime e dokumente të rëndësishme për punën dhe përpjeket mbinjerëzore të rreth tre mijë mësuesve të parë që i vunë themelet e forta të shkollave të para shqipe në trojet shqiptare jashtë kufijve administrativ të shtetit amë! Prandaj, e ndjejë si obligim që edhe një herë t’i falënderoj të gjithë miqtë e dashamirët që më ndihmuan në këtë punë të përbashkët. U jam mirënjohës z.Mehmet Gjevorit, Dr.Abdulla Vokrrit, Vehap Shitës dhe Zenun Rexhepit, të cilët i pata redaktorë ose recensentë gati në të gjitha veprat e mia. Sidomos me z.Gjevorin më ka lidhur një miqësi dhe bashkëpunim i ngushtë që nga mosha ime 17-vjeçare, si mësues i ri, e deri më sot në këtë moshë të shtyer. Mehmet Gjevorin e kam konsideruar edhe si prindër, pasi që im at më është vrarë kur kam qenë 15 vjeçar. Pra, e kam pasur si udhërrëfyes dhe jam përpjekur që ta imitoj në çdo punë. Por, e pranoj se e kam pasur të vështirë, sepse ai si ish nxënës i Shkollës Amerikane të Fulcit, ka qenë i palodhshëm në punë kështu që edhe sot (në moshën 96 vjeçare), lexon pa syza, kurse unë nuk mundem pa to. Por, edhe unë i mora në qafë disa nxënës të mi, si Zeqir Muçollin e Hamza Halabakun, të cilët përpiqen që të më imitojnë mua duke më “ndjekur në fërkem”, siç jam munduar unë ta ndjeki z.Mehmet Gjevorin. Edhe njëherë, ju falëmnderit për vëmendje!”