Ndërtesa e Sh.F. të Zarbicës
Promovimi i librit “TROJET QË NUK SHUHEN (Shënime nga Vërbani dhe Anamorava)”, mbajtur në Zarbicë të Bujanocit, më 2 korrik 1993.
Tubimin e hapi Zenun Rexhepi, përfaqësues i Botuesit NPB “Valton”, ndërsa në diskutim morën pjesë: Prof.dr.Tefik Basha, recensent i librit, Dr.Mehmet Halimi, lektor, Prof.dr.Dali Emërllahu, Prof.Tefik Geci, Sabit Murati, drejtor i Shkollës Fillore “Skenderbeu” në Zarbicë etj. Në fund u falënderua edhe autori.
Çka i parapriu këtij promovimi në Zarbicë?
Në të përditshmen “Bujku” të 8 janarit 1993 me pikëllim të thellë lexova lajmin se ishte djegur ndërtesa e Shkollës Fillore “Skënderbeu” në Zarbicë, të cilën e kisha hapur për herë të parë në vitin 1946, kur, si 18-vjeçar, sapo e pata marrë ditarin në dorë. Edhe më tepër u brengosa kur mora vesh se afër 300-400 nxënës shqiptarë të fshatrave: Zarbicë, Ramabuqe, Suharnë, Novosellë, Priboc dhe Qarr, kishin mbetur jashtë në pikë të dimrit, ndërsa organet e pushtetit lokal heshtnin dhe nuk e thoshin asnjë fjalë për shkaqet e djegies së saj e as për mundësitë e ndërtimit të godinës së re.
Aty për aty, si mësues i parë i kësaj shkolle, më lindi ideja që të bëjmë një apel publik për ndihmë dhe i pari premtova pensionin tim mujor, për ndërtimin e shkollës së re. Ky apel, që pas katër ditësh u botua në të përditshmen “Bujku”, bëri jehonë të madhe dhe gëzoi përkrahje si te mësuesit që kishin shërbyer në atë shkollë, ashtu edhe te popullsia arsimdashëse e asaj ane, e u treguan të gatshme për ndihmë edhe disa firma private dhe sidomos punëtorët tanë me punë të përkohshme në botën e jashtme. Nuk vonoi dhe nga kolektivi i shkollës më arriti falënderimi me shkrim dhe autorizimi që të formojmë edhe në Prishtinë një këshill për mbledhjen e ndihmave.
Këshillin e formuam, mblodhëm një sasi ndihmash dhe më 2 korrik 1993, në ditën e shpalljes së Deklaratës Kushtetuese, e vizituam Zarbicën për të dorëzuar ndihmat simbolike që kishim mbledhur. Në solemnitetin e rastit bëmë edhe një lloj promovimi të librit “Trojet që nuk shuhen”. Me atë rast, si mësues i parë i kësaj shkolle, kolektivit të arsimtarëve, disa ish-nxënësve të mi dhe prindërve të nxënësve të sotëm, iu drejtova me një fjalim që më vonë u botua në vëllimin I të librit “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941 – 1951)”, Prishtinë 1994.
Tubimin e hapi Zenun Rexhepi, përfaqësues i Botuesit NPB “Valton”, ndërsa në diskutim morën pjesë: Prof.dr.Tefik Basha, recensent i librit, Dr.Mehmet Halimi, lektor, Prof.dr.Dali Emërllahu, Prof.Tefik Geci, Sabit Murati, drejtor i Shkollës Fillore “Skenderbeu” në Zarbicë etj. Në fund u falënderua edhe autori.
Çka i parapriu këtij promovimi në Zarbicë?
Në të përditshmen “Bujku” të 8 janarit 1993 me pikëllim të thellë lexova lajmin se ishte djegur ndërtesa e Shkollës Fillore “Skënderbeu” në Zarbicë, të cilën e kisha hapur për herë të parë në vitin 1946, kur, si 18-vjeçar, sapo e pata marrë ditarin në dorë. Edhe më tepër u brengosa kur mora vesh se afër 300-400 nxënës shqiptarë të fshatrave: Zarbicë, Ramabuqe, Suharnë, Novosellë, Priboc dhe Qarr, kishin mbetur jashtë në pikë të dimrit, ndërsa organet e pushtetit lokal heshtnin dhe nuk e thoshin asnjë fjalë për shkaqet e djegies së saj e as për mundësitë e ndërtimit të godinës së re.
Aty për aty, si mësues i parë i kësaj shkolle, më lindi ideja që të bëjmë një apel publik për ndihmë dhe i pari premtova pensionin tim mujor, për ndërtimin e shkollës së re. Ky apel, që pas katër ditësh u botua në të përditshmen “Bujku”, bëri jehonë të madhe dhe gëzoi përkrahje si te mësuesit që kishin shërbyer në atë shkollë, ashtu edhe te popullsia arsimdashëse e asaj ane, e u treguan të gatshme për ndihmë edhe disa firma private dhe sidomos punëtorët tanë me punë të përkohshme në botën e jashtme. Nuk vonoi dhe nga kolektivi i shkollës më arriti falënderimi me shkrim dhe autorizimi që të formojmë edhe në Prishtinë një këshill për mbledhjen e ndihmave.
Këshillin e formuam, mblodhëm një sasi ndihmash dhe më 2 korrik 1993, në ditën e shpalljes së Deklaratës Kushtetuese, e vizituam Zarbicën për të dorëzuar ndihmat simbolike që kishim mbledhur. Në solemnitetin e rastit bëmë edhe një lloj promovimi të librit “Trojet që nuk shuhen”. Me atë rast, si mësues i parë i kësaj shkolle, kolektivit të arsimtarëve, disa ish-nxënësve të mi dhe prindërve të nxënësve të sotëm, iu drejtova me një fjalim që më vonë u botua në vëllimin I të librit “Emra që nuk harrohen – Arsimtarët veteranë (1941 – 1951)”, Prishtinë 1994.
FOTO ALBUMI
Me poshte mund te shihni foto nga promovimi.
Per te pare albumin, ju duhet FLASH PLAYER
No comments:
Post a Comment